Moda przemija, styl pozostaje.
Coco Chanel
Miesiąc: Styczeń 2016
Polak
– Kto ty jesteś?
– Polak mały.
Akordeon
„Porysowana, lecz lśniąca obudowa akordeonu przesuwała się wprzód i w tył, gdy jego ramiona naciskały miech zasysający powietrze i wypuszczający je na powrót. W takie ranki w kuchni papa sprawiał, że akordeon ożywał.”
Markus Zusak
Kubuś Puchatek i Krzyś
Oryginalny Kubuś Puchatek i Krzyś w 1927 r.
Podobnie jak i wiele innych postaci z książek Milne’a, Kubuś Puchatek został nazwany imieniem jednej z zabawek Christophera Robina Milne’a (1920-1996), syna pisarza. Z kolei pluszowa zabawka Christophera została nazwana tak od imienia niedźwiedzicy Winnipeg będącej żywą maskotką kanadyjskiego wojska z Korpusu Weterynaryjnego Kanady. Została kupiona za 27 dolarów przez porucznika Iana Gary’ego w miasteczku White River w Ontario, gdzie dziś znajduje się pomnik misia. W październiku 1914 r. została przewieziona do Wielkiej Brytanii. Postanowiono pozostawić ją w londyńskim ogrodzie zoologicznym. Zdechła 12 maja 1934.
W 1924 roku Alan Milne pierwszy raz przyszedł do zoo z czteroletnim synem Christopherem, który bardzo polubił Winnie. Trzy lata wcześniej Milne kupił w domu handlowym Harrods i dał synowi na jego pierwsze urodziny pluszaka firmy „Alfa Farnell”. We wrześniu 1981 61-letni Christopher Robin Milne, uczestniczył w odsłonięciu pomnika niedźwiedzicy Winnie (naturalnych rozmiarów, dzieło Lorne Makkina) w londyńskim zoo.
Na zdjeciu:
Niedźwiedzica Winnie
Bukiet
No więc ona mówiła, że wyszła tego dnia z bukietem żółtych kwiatów właśnie po to, bym ją wreszcie odnalazł i gdyby tak się nie stało, otrułaby się, bo jej życie było pozbawione sensu.
Michaił Afanasjewicz Bułhakow
Bez wyjścia?
Nie ma sytuacji bez wyjścia
kiedy Bóg drzwi zamyka – to otwiera okno.
Mur
Nie usuwaj sprzed nóg swoich dzieci wszystkich kamieni, bo mogą kiedyś głową uderzyć w mur.
Robert Francis Kennedy
War is hell
„Twarz młodego chłopaka przykuwa uwagę swoją niezwykłą wymownością, a jego charakterystyczne „zimne” spojrzenie powoduje, iż zastanawiamy się, co też musiał przeżyć, że jego oczy mają taki przejmujący wyraz.
Zdjęcie zostało wykonane 18 czerwca 1965 roku pod Phouc Vinh w Południowym Wietnamie, a jego autorem był Horst Faas – jeden z najsłynniejszych reporterów wojennych, który w ogarniętym wojną Wietnamie spędził całą dekadę pracując dla Associated Press.
Horst Faas zasłynął, jako fotograf, który w obiektywie swojego aparatu potrafił w szczególny sposób uchwycić dramat wojny. Za cykl zdjęć dokumentujących wietnamski konflikt, wykonanych w 1964 roku, Faas otrzymał swoją pierwszą Nagrodę Pulizera.
Jedna z najlepiej znanych fotografii Horsta Faasa przez dłuższy czas była nazywana „zdjęciem niezidentyfikowanego amerykańskiego żołnierza” i pomimo rosnącej popularności zdjęcia, tożsamość żołnierza oraz jego dalsze losy przez długie lata pozostawały nieznane. Zastanawiano się nawet czy w ogóle przeżył wojnę. Wiadomo było jedynie, iż służył w 173 Brygadzie Spadochronowej.
Jak drzewo
Gdybym chciał oburącz potrząsnąć tym drzewem, nie potrafiłbym tego uczynić. Ale wiatr, którego nie widzimy, dręczy je i gnie, w którą chce stronę. Najgorzej dręczą nas i gną niewidzialne ręce.
Fryderyk Nietzsche
Miłośnicy muzyki
Godność artysty tkwi w obowiązku ciągłego rozbudzania w ludziach umiejętności zachwytu.
Marc Chagall
Sąsiedzi
Smuga
Człowiek żyje z jakąś smugą cienia,
żyje także z jakąś smugą światła.
Światło przechodzi w cień,
cień w światło.
Karol Wojtyła
Odwilż
Róża
Pocałunek na Times Square
Słynne zdjęcie marynarza całującego pielęgniarkę na Times Square w Nowym Jorku wykonano dokładnie 14 sierpnia 1945 roku, w chwili kiedy oboje usłyszeli wieść o poddaniu się Japonii i zakończeniu II wojny światowej. Ten pamiętny dzień Amerykanie określają mianem V-J Day (Victory over Japan Day – dzień zwycięstwa nad Japonią).
Autorem fotografii jest fotograf dokumentalista Alfred Eisenstaedt. Od czasu kiedy fotograf wcisnął spust w swoim aparacie, dwoje przypadkowych bohaterów jednego z najbardziej rozpoznawalnych zdjęć w historii nigdy się nie spotkało. Dzięki Michelle Miller – reporterce amerykańskiej telewizji CBS – George Mendonsa i Greta Friedman ponownie stanęli razem na Times Square na chwilę przed 67. rocznicą tego wydarzenia…
Mgła
Mgła sprawia, że znajome wydaje się obce.
Stephen King
Na ul. Solec
Warszawa, kwiecień 1933 r. Grupa chłopców podczas podkładania petard pod tramwaje na torach ulicy Solec. W tle widoczny wiadukt mostu księcia Józefa Poniatowskiego.
Nadzieja
Nadzieja jest rośliną trudną do wyplenienia. Można nie wiem ile odrąbać gałęzi i zniszczyć, a zawsze będzie wypuszczać nowe pędy.
Isadora Duncan
Tulipany
Hortensja
Ciekawość
Jeśli zaglądasz komuś w życie, uszanuj to, co w nim zobaczysz.
Mur
Smutek to najdziwniejsze z uczuć: czyni nas bezradnymi. Jest jak okno otwarte wbrew naszej woli – przy nim można tylko dygotać z zimna. Z czasem jednak otwiera się rzadziej i rzadziej, aż wreszcie całkowicie stapia się z murem.
Artur Golden
„Portret damy”
Anja Choluy – fotografka, członkini National Assotiation of Proffessional Child Photographers, artystka, której pasją jest fotografowanie ludzkich emocji.
To jedno z jej zdjęć pt. „Portret damy” – owoc podróży artystki do Kenii.
„Szliśmy drogą, a Oni budowali dom. Ona siedząc na stercie kamieni trzymała się za brzuch. 5 miesiąc ciąży. Stał szkielet tego domu – z patyków. On chwytając ją dumnie za korale powiedział: „To jest dama”. Ucieszyłam się i szybko opowiedziałam jej kim w języku polskim jest „dama”. I wtedy Ona dała mu to spojrzenie.”
Korzenie
Własne pędy, własne liście zapuszczamy każdy sobie. I korzenie oczywiście, na wygnaniu, w kraju, w grobie. Tu na boki, wzwyż ku słońcu, na stracenie w prawo, w lewo. Kto pamięta, że to w końcu, jedno i to samo drzewo.
Jacek Kaczmarski
Wigwam
„Tylko wtedy, gdy ostatnie drzewo umrze i ostatnia rzeka zostanie zatruta i ostatnie ryby zostaną złowione zdamy sobie sprawę, że nie można jeść pieniędzy.” – przysłowie Indian Cree 
Kamienie
Kamienie rosną jak trawa
świeta Maryjo, święty Szymonie, święty Janie
i tak świętych kolan za mało
żeby na klęczkach pomóc mi przepraszać
– Barbara Gruszka – Zych
Wisła
„Samotność płynie całymi rzekami.”
Rainier Maria Rilke
David Douglas Duncan
David Douglas Duncan – amerykański fotoreporter wojenny, ur. 23 stycznia 1916 r., dziś kończy 100 lat.
http://time.com/4189160/photographer-david-douglas-duncan-100/
https://en.wikipedia.org/wiki/David_Douglas_Duncan
Łąka
„Było tak, jakby ogromna łąka wydzielała łagodny, odurzający narkotyk, zwany zapomnieniem.”
Marlen Haushofer
Gerda Taro
Portret Gerdy Taro, autorstwa Roberta Capy.
Capa – jeden z najważniejszych fotografów XX wieku, jeden z twórców fotoreportażu, jeden z założycieli agencji Magnum. Był też pierwowzorem dla głównego bohatera Okna na podwórze. Hitchcock znał Roberta Capę osobiście, poznali się, gdy fotograf miał romans z Ingrid Bergman, która z kolei była inspiracją dla postaci granej przez Grace Kelly.
Gerda Taro. Gerda jest jedną z twórców fotoreportażu, jedną z ważniejszych fotografek i do swojej śmierci była partnerką Roberta Capy. Nie wiadomo ile jej zdjęć funkcjonuje w świadomości publicznej jako dzieła Capy – Robert, Gerda i David „Chim” Seymour zapełniali klisze za kliszą i wrzucali do, że tak powiem, wspólnego pudełka przeznaczonych do wywołania. Gerda zginęła podczas Hiszpańskiej Wojny Domowej, nie dożyła chwały i rozpoznawalności, jaka dostała się Capie.
1/100 sekundy 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.